ابراهیم بن عباس مى‏گوید:

وَ لا رَأیْتُهُ [اَبَاالحَسَنِ الرِّضا علیه‏ السلام] شَتَمَ أَحَدا مِنْ مَوالیهِ وَ مَمالیکهِ قَطُّ، وَ لا رَأَیـْتـُهُ تـَفَـلَ قَـطُّ وَ لا رَأَیْتُهُ یُقَهْقِهُ فى‏ضِحْکِهِ بَلْ کانَ ضِحْـکُهُ التَّبسُّمَ …

امام رضا علیه‏ السلام را هرگز ندیدم که یکى از غلامان و خدمتکارانش را ناسزا بگوید و یا آب دهانش را به زمین انداخته و در خنده‏اش قهقهه نماید بلکه خنده او تبسم بود.

عیون اخبار الرضا 2: 197 ضمن ح 7